Αποθήκη Ελευθερίας

Περλικός Φώτης

Ο Rothbard υπήρξε ένας από τους γνωστότερους προπαγανδιστές του κανόνα του χρυσού (gold standard) στις διεθνείς συναλλαγές. Για τον Rothbard η κλασσική περίοδος της εφαρμογής του κανόνα του χρυσού) χαρακτηρίζεται ως η Χρυσή Εποχή για το διεθνές εμπόριο, το οποίο επωφελούμενο από τη νομισματική τάξη και τις σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες που επέφερε ο κανόνας του χρυσού οδήγησε σε οικονομική ευημερία. Στο αιρετικό έργο του «Η Μεγάλη Ύφεση της Αμερικής» (America’s Great Depression- 1963), εφαρμόζοντας την θεωρία του δασκάλου του Mises για τους οικονομικούς κύκλους, κατέδειξε ότι η περίφημη κρίση του 1929 προκλήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την επεκτατική πιστωτική πολιτική του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού (Federal Reserve).

Αναφορικά με την καταστροφική κρατική παρέμβαση στο χώρο του χρήματος δίνω μόνο ένα παράδειγμα: 1 αμερικανικό δολάριο το 1901 αντιστοιχούσε σε 1,5$ το 1801 (σε μια περίοδο ελεύθερων νομισματικών αγορών), 1$ το 2001 αντιστοιχούσε σε μόλις 5 σεντς το 1901 (σε μια περίοδο που ο κανόνας το χρυσού εγκαταλείφθηκε). Με παραστατικό τρόπο, ο George Smith μας καλεί να φανταστούμε την κρατική παρέμβαση στην αγορά του χρήματος ως ένα κλέφτη που κλέβει τα χρήματά μας χωρίς αυτά να φεύγουν από τα χέρια μας- αφαιρώντας δηλαδή την αξία τους.

Και είναι απόλυτα λογικό. Στο βαθμό που η διατήρηση του διεθνούς πιστωτικού συστήματος εξαρτάται από την δεδομένη πολιτική ηγεμονία και την στήριξή του (Robert Gilpin), τα κράτη βρίσκονται μπροστά στον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν το διεθνές πιστωτικό σύστημα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Είναι προφανές πως, είναι ουτοπικό να καλούμε για μία επιστροφή στον κανόνα του χρυσού στις διεθνείς συναλλαγές, αυτό το «βαρβαρικό κατάλοιπο», κατά την έκφραση του Keynes. Ωστόσο, η επίκληση του τρόπου λειτουργίας του κατά το παρελθόν, βοηθά να διαφανούν οι μορφές της πολιτικής εκμετάλλευσης του νομίσματος και η αναγκαιότητα υιοθέτησης μιας περισσότερο ορθολογικής-οικονομικής οργάνωσης του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος. Σε αυτό, ο κ. Ευαγγελόπουλος μπορεί να αναφερθεί με επάρκεια. Από την πλευρά μου, προσεγγίζω περισσότερο την συνάρθρωση της οικονομικής θεωρίας με την πολιτική και ηθική σκέψη του συγγραφέα, σε αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «ροθμπαρντιανό σύστημα ελευθερίας».

Ο αναγνώστης που θα περιοριστεί σε μια πρώτη ανάγνωση του έργου και δεν γνωρίζει τις διαφορετικές παραμέτρους που συγκροτούν τη σκέψη του Murray Rothbard, είναι πιθανό να σχηματίσει την παραπλανητική και ως εκ τούτου λανθασμένη αντίληψη πως πρόκειται για μια τεχνική, αυστηρά οικονομική μελέτη νομισματικής πολιτικής με περιορισμένο ίσως ενδιαφέρον για τους μη ειδικούς αναγνώστες. Για τους γνωρίζοντες στοιχειώδη οικονομικά, μοιάζει απλά να εντάσσεται στη γνωστή σχολή του μονεταρισμού (Milton Friedman, Chicago boys, κ.ά.) και στις διάφορες θεωρίες για τις στρεβλώσεις που προκαλεί η κρατική παρέμβαση στις αγορές μέσα από τον έλεγχο του χρήματος.

Ωστόσο, αυτή η αντίληψη απέχει σημαντικά από την πραγματικότητα. Η υποστήριξη του Rothbard στις ελεύθερες αγορές και τον καπιταλισμό δεν εδραζόταν αποκλειστικά σε κριτήρια οικονομικής αποτελεσματικότητας και κοινωνικού ωφελιμισμού, όπως οι μονεταριστές φιλελεύθεροι οικονομολόγοι, αλλά πρωτίστως στην Ηθική. Υπό αυτό το πρίσμα, ο χρυσός είναι πρώτιστα το νόμισμα της Ελευθερίας. Για τον συγγραφέα ο κρατικός έλεγχος στην αγορά του νομίσματος είναι ανεπιθύμητος, όχι μόνο γιατί οδηγεί σε διεθνείς οικονομικές κρίσεις και περιορίζει την ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου, αλλά και γιατί ουσιαστικά φαλκιδεύει τις ατομικές ελευθερίες.